اشعار

روز عاشورا درآن جوش و خروش            شد زمین از خـون یاران لاله پوش

آمـد آوائـی از آن صحـرا به گـوش            بـاغــبـان بــاغ گــلـهـا زد خـروش

از گریه‌ات شکستم و عالم خراب شد           سهـم تـمـام ثـانـیـه‌ها اضطـراب شـد

تیری رسید و صحبت من ناتمام ماند           گـفـتـم که آب؛ تیـر برایم جـواب شد

با چه رو خـیـمه بَرَم این سرِ آویـزان را           چه کنم مشکلِ این حنجر خون ریزان را

به سفـیـدیِ گـلـوی تو کسی رحـم نـکـرد           رسمِ کوفی است بگیرند هدف، مهمان را

تیر آمد و درست به حلقت فرو نشست           در سینه‌ام دومرتبه رازی مگو نشست
جایی که بوسه گاه من و مادر تو بود           بـاور نمی‌کـنـم پـر تـیـر عـدو نـشـست

آمد از آن میـان و تو را انتخـاب کرد            تیری که صورت پدرت را خضاب کرد

آمـد پـــدر بـرای تـو آبــی طلـب کـنـد            دشمن چگونه شد که پدر را جواب کرد؟

تا که داغت به دلِ شعله ورِ گهواره ست           دلِ خلق دو جهان خونْ جگرِ گهواره ست

تا زمـانـی که برای تو نـشیـمـن گاه ست           سایـۀ بال مَلـَک رویِ سـرِ گهـواره ست

به حلقت تیــر کین بـنـشست اصغر            تو را دادم چه زود از دست اصغر

خــودم دیــدم که این تیـر سه شعبه             نـفــس را بر گــلویت بست اصغــر

این طفل شیرخـواره همه لشکر من است           در بیـن سـی هـزار سـپـه، یـاور من است

یـک بـاغ لاله هـدیه به محبـوب کــرده‌ام           این شیــرخـواره دسته گلِ آخـرِ من است

طفل همیشه عاشق، ســرباز شیــرخواره           مــادر شود فـدایت، یک خنده کن دوباره

می دانــم از لب خشک، لبـخـنـد بر نیاید           لب هات بستـه مــادر با چشــم کن اشاره

تا خــدا فیض تو را قـسمت دنیــا کرده            لطف دستــان تو را بــاب مــداوا کرده

نفس حضــرت عـیـسـای مسیحـا دم را            در دم کــالــبـد کــوچـک تو جــا کـرده

چه رازی به میقات خون دیده ای تو            که از طفلی احــرام پــوشیـده ای تو

تــوئی آخــرین مــاه رخـشـنــدۀ من            که در این شب تــار تــابیــده ای تـو

از گریه ات شکستم و عــالـم خراب شد            سهــم تمــام ثــانـیــه‌ها اضـطــراب شد

تیری رسید و صحبت من ناتــمام ماند            گفتــم که آب؛ تــیــر برایــم جواب شد

گریه ها حلـقه شدند پا به ركــابش كردند            دست ها چنگ زنان مـرد ربـابش كردند

مادر تشنۀ شش ماهه خود اقیانوس است            ربِّ آب است و در این جلوه سرابش كردند

کنون که حـسـرت پــرواز فرصتم داده            برای بــوسه ات ای تیــر هستـم آمــاده

گمان مبر که علی رفت و مادرش هم رفت            مــرا ربــاب برای همیــن زمــان زاده

خونابِ غــم به سیـنـۀ مــادر نمی رسید            این تیــرِ غیظ كرده اگر سر نمی رسید

دستِ كــمـی ز نیــزۀ ابـنِ اَنَـس نداشت            بَد می بُرید، كـاش كه تا پَــر نمی رسید

سعی دارد کودکش را در عبـا پنهان کند            باید او تن را جدا؛ سـر را جدا پنهان کند

گریۀ اصغر، صدای هلـهـلـه، با تیـر خود           حرملــه باید صدا را در صــدا پنهان کند

تـیـر آمد و از لانـۀ بــی آب پـرش داد            یک فاصله در بین گلوگاه و سرش داد

بغض همه آوار شد آن وقت که کودک            یک دسته گل سرخ به دست پدرش داد

او غربت صدای پدر را شــــنیده است         شیر خواره ای که سنّ بلوغش رسیده است

با بال های ناله که از حــــال رفته بود         تا پیش چشـم های پدر پــــــر کشیده است

بگو که جــان بدهم بی‌امان برای سرت         کـم اســت جانم اگر، کودکم فدای سرت

گرفته داغ غمـت را به سیــنه مرغ دلم          و بی‌قرارترین اســت در هوای ســرت

فراز منـــــبر دســتت کلیـم خواهم شد           زبان بگیر که من هم دو نیم خواهم شد

به گیـــسوان رقیه قسم که پشت سرت           نماز خوان اذان نســـــیم خــــواهم شـد